آزمون حسابداری تکمیلی فنی حرفه ای

در حسابداری، مفروضات اساسی شامل موارد زیر است:

• فرض واحد اندازه‌گیری (واحد پول)
• فرض تداوم فعالیت
• فرض دوره مالی
• فرض تفکیک شخصیت

فرض بهای تمام شده جزء مفروضات حسابداری نیست، بلکه یکی از اصول حسابداری محسوب می‌شود.

تفاوت اصلی این است که مفروضات، پایه و اساس محیط حسابداری را تشکیل می‌دهند، در حالی که اصول، چارچوب اجرایی برای ثبت و گزارش‌گیری معاملات هستند.

مفروضات حسابداری اصول اولیه‌ای هستند که تمام استانداردها و روش‌های حسابداری بر پایه آنها استوار شده‌اند. این مفروضات شامل موارد زیر می‌شوند:

• فرض تفکیک شخصیت: واحد اقتصادی از مالک یا مالکان آن جدا در نظر گرفته می‌شود.
• فرض تداوم فعالیت: فرض می‌شود واحد اقتصادی به فعالیت خود در آینده قابل پیش‌بینی ادامه خواهد داد.
• فرض دوره مالی: عمر واحد اقتصادی به دوره‌های زمانی مساوی تقسیم می‌شود.
• فرض واحد اندازه‌گیری: کلیه معاملات و رویدادهای مالی با واحد پول رایج کشور اندازه‌گیری و گزارش می‌شوند.

اصل تطابق هزینه‌ها با درآمدها یکی از اصول حسابداری است که بیان می‌کند هزینه‌های انجام شده برای ایجاد درآمد باید در همان دوره مالی که درآمد شناسایی می‌شود، ثبت و گزارش شوند.

در مورد استهلاک دارایی‌های ثابت:

• دارایی‌هایی مانند ماشین‌آلات یا ساختمان در طول چندین دوره مالی برای ایجاد درآمد استفاده می‌شوند
• هزینه استهلاک به‌صورت منظم و سیستماتیک در طول عمر مفید دارایی تخصیص می‌یابد
• این کار باعث می‌شود بخشی از بهای تمام شده دارایی در هر دوره که از آن برای ایجاد درآمد استفاده شده، به عنوان هزینه شناسایی شود

بنابراین شناسایی هزینه استهلاک به شکل منظم در طی

اصل افشاء در حسابداری به این معناست که کلیه اطلاعات با اهمیت و مرتبط با صورت‌های مالی باید به صورت شفاف و کامل ارائه شوند.

این اطلاعات می‌توانند:

• مستقیماً در خود صورت‌های مالی اساسی نمایش داده شوند
• در یادداشت‌های همراه صورت‌های مالی توضیح داده شوند

هدف اصلی از این اصل، ارائه اطلاعات کافی به استفاده‌کنندگان صورت‌های مالی برای تصمیم‌گیری‌های اقتصادی آگاهانه است.

بنابراین وقتی اطلاعات با اهمیت در متن صورت‌های مالی یا یادداشت‌های همراه ارائه می‌شوند، اصل افشاء رعایت شده است.

صنایعی مانند بانک‌ها و شرکت‌های بیمه به دلیل ماهیت خاص فعالیت‌هایشان، نیازمند رویه‌های حسابداری متفاوتی هستند. این تفاوت‌ها عمدتاً ناشی از خصوصیات منحصربه‌فرد این صنایع است.

مثلاً:

• بانک‌ها با موضوعاتی مانند ذخیره‌سازی مطالبات مشکوک‌الوصول و محاسبه سود تسهیلات روبرو هستند
• شرکت‌های بیمه با محاسبات پیچیده ذخایر فنی و ریسک‌های بلندمدت سروکار دارند

بنابراین استثناها یا رویه‌های خاص در حسابداری این صنایع، عمدتاً بر اساس خصوصیات صنعت توجیه می

اطلاعات قابل اتکاء باید دارای سه ویژگی اصلی باشند:

• صحت (دقت): اطلاعات باید با واقعیت‌ها مطابقت داشته و عاری از خطا باشند
• کامل بودن: اطلاعات باید تمام جنبه‌های ضروری موضوع را پوشش دهند
• به موقع بودن: اطلاعات باید در زمان مناسب و قبل از منقضی شدن ارزششان ارائه شوند

هر سه این ویژگی‌ها به صورت مکمل عمل می‌کنند. اطلاعات دقیق اما ناقص، یا کامل اما تاریخ گذشته، نمی‌توانند قابل اتکاء باشند.

این جمله به ویژگی قابل فهم بودن اطلاعات مالی اشاره می‌کند.

طبق این ویژگی، اطلاعات مالی باید به گونه‌ای ارائه شوند که برای افرادی با دانش متعارف حسابداری قابل درک و استفاده باشند. این بدان معناست که:

• اطلاعات نباید بیش از حد پیچیده یا فنی بیان شوند
• افراد با دانش پایه حسابداری باید بتوانند آنها را بفهمند
• هدف این است که این اطلاعات مبنای تصمیم‌گیری‌های اقتصادی قرار گیرند

این ویژگی یکی از خصوصیات کیفی اصلی اطلاعات مالی است که usefulness (مفید بودن) اطلاعات را تضمین می‌کند.

عناصر اصلی صورت‌های مالی طبق استانداردهای حسابداری عبارتند از:

• ترازنامه
• صورت سود و زیان
• صورت جریان وجوه نقد
• صورت تغییرات در حقوق مالکانه

صورت سود و زیان جامع یکی از صورت‌های مالی تکمیلی محسوب می‌شود، نه از عناصر اصلی. این صورت، تغییرات ناشی از درآمدها و هزینه‌های شناسایی شده را نشان می‌دهد که در صورت سود و زیان معمولی منعکس نشده‌اند.

بنابراین صورت سود و زیان جامع جزء عناصر اصلی صورت‌های مالی نمی‌باشد.

سوال در مورد ویژگی‌های اندازه‌گیری بر حسب پول است. در حسابداری و اقتصاد، اندازه‌گیری پولی دارای چندین ویژگی اصلی است:

• واحد پول مشترک (مانند ریال، دلار)
• قابلیت مقایسه
• عینی بودن
• قابل فهم بودن
• قابلیت جمع‌بندی

اما "ارزش کارشناسی" از این ویژگی‌ها نیست زیرا:

• ارزش کارشناسی مبتنی بر نظر و قضاوت شخصی کارشناس است
• ذهنی و غیرعینی است
• ممکن است بین کارشناسان مختلف متفاوت باشد
• فاقد ویژگی استاندارد و یکنواخت اندازه‌گیری پولی است

بنابراین ارزش کارشناسی جزء

برای محاسبه کل سرمایه شرکت همدان باید ارزش کل سهام عادی و ممتاز را جداگانه محاسبه کنیم:

• سهام عادی: 2000 برگ × 1000 ریال = 2,000,000 ریال
• سهام ممتاز: 1000 برگ × 3000 ریال = 3,000,000 ریال

جمع کل سرمایه: 2,000,000 + 3,000,000 = 5,000,000 ریال

نکته: نرخ سود سهام ممتاز (2%) در محاسبه کل سرمایه تأثیری ندارد و فقط برای محاسبه سود سالانه کاربرد دارد.

این جمله صحیح نیست.

طبق استانداردهای حسابداری:

• سود و زیان ناشی از فروش دارایی‌های ثابت در صورت سود و زیان تحت عنوان "سایر درآمدها و هزینه‌ها" شناسایی می‌شود
• این اقلام جزء درآمدها و هزینه‌های عملیاتی محسوب نمی‌شوند
• درآمدها و هزینه‌های عملیاتی مربوط به فعالیت‌های اصلی و مستمر واحد تجاری هستند
• فروش دارایی‌های ثابت یک فعالیت غیرمستمر و فرعی محسوب می‌شود

بنابراین شناسایی سود و زیان حاصل از فروش دارایی‌های ثابت به عنوان درآمد و هزینه عملیاتی، رویکرد نادرستی است.

بر اساس استانداردهای حسابداری، صورت سود و زیان جامع، کلیه درآمدها و هزینه‌های شناسایی‌شده در یک دوره مالی را نشان می‌دهد. این صورت شامل موارد زیر است:

• سود یا زیان خالص دوره
• سایر اقلام جامع درآمد (مانند تعدیلات ناشی از تسعیر ارز و تجدید ارزیابی دارایی‌ها)

اقلام غیرمترقبه به رویدادهایی اطلاق می‌شود که بسیار غیرعادی و به ندرت رخ می‌دهند. طبق استانداردهای حسابداری مدرن (مانند IFRS و استانداردهای ایران)، تمامی درآمدها و هزینه‌ها - حتی آنهایی که ماهیت غیرمترقبه دارند - باید در

در حسابداری و صورت جریان وجوه نقد، فروش دارایی‌های ثابت (اعم از مشهود مثل ماشین‌آلات و نامشهود مثل حق امتیاز) در دسته‌بندی فعالیت‌های سرمایه‌گذاری قرار می‌گیرد.

وقتی شرکت دارایی ثابتی را می‌فروشد، در ازای آن وجه نقد دریافت می‌کند. این دریافت نقدی، یک جریان نقدی ورودی از فعالیت سرمایه‌گذاری محسوب می‌شود.

اما در سوال شما، عبارت "جریان‌های خروجی (پرداخت‌های نقدی) حاصل از فعالیت‌های سرمایه‌گذاری" ذکر شده است. این عبارت برای مواردی صحیح است که شرکت پول نقد پرداخت کند، مثل خرید

این سوال مربوط به حسابداری دوطرفه است. وقتی در حسابداری ثبت زیر انجام می‌شود:

• حساب صندوق (بدهکار)
• حساب حساب‌های دریافتنی (بستانکار)

شرح این رویداد مالی به این صورت است:

بابت دریافت وجه از بدهکاران

توضیح: این ثبت نشان می‌دهد که شرکت از مشتریان خود (بدهکاران) وجه نقد دریافت کرده است. در نتیجه:

• موجودی صندوق (دارایی) افزایش یافته → بدهکار شده
• حساب‌های دریافتنی (دارایی) کاهش یافته → بستانکار شده

این معامله باعث تبدیل یک دارایی (حساب دریافت

روش بررسی موردی به این صورت عمل می‌کند:

• شرکت حساب هر یک از بدهکاران را به صورت جداگانه و دقیق بررسی می‌کند
• لیستی از بدهکارانی که احتمال وصول بدهی آنها کم است تهیه می‌شود
• برای هر مورد به طور خاص ارزیابی صورت می‌گیرد
• مبلغ ذخیره بر اساس شرایط هر بدهکار تعیین می‌شود

این روش در مقابل روش درصدی قرار دارد که در آن یک نرخ ثابت برای کل مطالبات در نظر گرفته می‌شود.

با توجه به سوال "کدام گزینه صحیح نمی باشد" و جواب ارائه شده:

این پاسخ صحیح می‌باشد نه صحیح نمی‌باشد.

توضیح:

• خرید داخلی می‌تواند به روش‌های مختلفی انجام شود
• مکاتبه‌ای و مذاکرات غیرحضوری از روش‌های متداول خرید داخلی هستند
• بنابراین این جمله یک عبارت صحیح است
• اما از آنجا که سوال درباره گزینه "صحیح نمی‌باشد" پرسیده، این پاسخ مناسب نیست

برای پاسخ به این سوال باید گزینه‌ای را انتخاب کرد که نادرست باشد.

اعتبار اسنادی غیرقابل برگشت به این معناست که:

• پس از گشایش اعتبار، بانک بازکننده نمی‌تواند آن را بدون رضایت تمام ذینفعان (مانند فروشنده، خریدار و بانک‌های درگیر) لغو یا تغییر دهد.
• این نوع اعتبار تضمین قطعی برای فروشنده (ذینفع) محسوب می‌شود.
• بانک بازکننده متعهد می‌شود که در صورت ارائه اسناد مطابق با شرایط اعتبار، پرداخت را انجام دهد.
• این ویژگی امنیت معامله را برای طرفین افزایش می‌دهد.

بنابراین اصطلاح صحیح برای توصیف چنین اعتباری "غیرقابل برگشت" است.

در محاسبه ودیعه ثبت سفارش کالا:

• ابتدا ارزش FOB کالا از پروفرما استخراج می‌شود
• سپس مبلغی معادل ۲۰٪ از این ارزش به عنوان ودیعه در نظر گرفته می‌شود
• این ۲۰٪ به ارزش FOB اصلی اضافه نمی‌شود، بلکه به عنوان پیش‌پرداخت محاسبه می‌گردد

به عنوان مثال اگر ارزش FOB کالا ۱۰۰۰ دلار باشد، ودیعه ثبت سفارش معادل ۲۰۰ دلار خواهد بود (۲۰٪ از ۱۰۰۰ دلار).

سوال در مورد نرخ حق ثبت سفارش برای ارز CIF پروفرما می‌پرسد.

پاسخ داده شده 40 ریال برای هر دلار است.

توضیح:
حق ثبت سفارش یک هزینه ثابت است که برای هر دلار از مبلغ CIF (هزینه، بیمه و کرایه) در پروفرماهای وارداتی دریافت می‌شود.
این نرخ توسط بانک مرکزی یا مراجع ذیصلاح تعیین می‌گردد و در این مورد خاص برای هر دلار مبلغ 40 ریال دریافت می‌شود.